Schijnberiegt
Op zich is er niets op tegen om met Ving Tsun geld te willen verdienen.
Maar de vraag is hoe. Gaat het er wel eerlijk aan toe? Leerlingen hebben
bepaalde verwachtingen van een leraar, waarbij je je kunt afvragen wat
die verwachtingen voedt en wat ze aanwakkert. Er zijn binnen deze stijl
zulke grote verschillen in opvattingen dat zelfs geïnteresseerde
en gemotiveerde mensen een chaotisch beeld van het wereldje gepresenteerd
krijgen en zich dan ook maar moeilijk kunnen oriënteren. En dat wordt
des te moeilijker naarmate een aspirant-leerling minder ervaring met vechtkunsten
heeft.
Het
is dan ook makkelijk om je te laten verblinden door schreeuwerige wervingsteksten.
Maar iemand kan dan wel claimen dat hij ellenlange titels en academische
graden (?) heeft of president dan wel voorzitter van zus en zo is, dat
zegt nog niets over zijn bekwaamheid als leraar. Ook overdrijvingen over
de eigen gevaarlijkheid, dodelijkheid enzovoort op diverse visitekaartjes
zijn overbodig en kunnen net zo goed achterwege blijven. Zelfs het feit
dat iemand een tijdlang een of andere commando- of politie-eenheid heeft
getraind, zegt weinig. Dat hebben veel andere stijlen namelijk ook gedaan.
Of iemand familie dan wel een bekende is van een meester, zegt evenmin
iets over zijn eigen kwaliteiten.
Bij
de verhouding tussen leerling en leraar moet uiteindelijk samenwerking
vooropstaan, niet eigenbelang. Daarom kun je je afvragen of examenprogrammas
niet eigenlijk alleen in het belang van de leraar zijn. Dat ze nodig zijn
om het niveau van een leerling te bepalen, is in mijn ogen geen goed argument.
Binnen een school weet iedereen wel hoe de onderlinge verhoudingen liggen.
Bovendien zijn die verhoudingen dynamisch en veranderen ze constant op
grond van trainingsintensiteit en talent. Wie het niveau van zijn leerlingen
wil bekrachtigen door middel van examens, doet dat dan ook alleen maar
om hun ijdelheid te strelen en zijn eigen portemonnee te vullen.
Het
is veel belangrijker om een leraar te hebben die zich kan inleven in de
zwakten van zijn individuele leerlingen, en die hun passende individuele
oplossingen en de bijbehorende oefeningen kan bieden. Tenslotte hebben
we niet allemaal dezelfde problemen en hoeft niet iedereen oefeningen
te doen die bedoeld zijn om individuele problemen op te lossen. Het is
dan ook niet alleen belangrijk dat de leraar bekwaam en ervaren is, maar
ook dat het aantal leerlingen overzichtelijk genoeg is om een zekere mate
van kwaliteit te waarborgen. Het is natuurlijk niet nodig om constant
naast een leerling te blijven staan, zolang hij maar opgaven en oefeningen
krijgt om zichzelf te verbeteren. Als het probleem duidelijk is, is het
aan de leerling om zijn trainingsdoel te bereiken. Een ervaren leraar
vindt daarna wel weer het volgende zwakke punt.
Ving
Tsun-onderricht zoals ik het ondervonden heb, is net zo spontaan als de
stijl zelf. Het gaat er uiteindelijk om op het juiste moment juist
te handelen. Ik kan dan ook iedereen aanbevelen om eerst in een
school bij een training de sfeer te proeven voordat je besluit om er te
gaan trainen. Er staat je namelijk nog genoeg te doen, en wie heeft er
nu zeeën van tijd? Natuurlijk ben je als onervaren toeschouwer niet
in staat om te beoordelen hoe bekwaam de leraar echt is. Maar wie op zijn
gezond verstand en zijn gevoel afgaat, komt een heel eind. En dat zijn
twee dingen die we sowieso tijdens het trainen willen verbeteren. Dus
denk erom, mensen: X staat niet gelijk aan U. Stay sharp!
Auteur: Dietmar Christl, leraar Wenen (Oostenrijk)
Silvano Bonafe